Hasta el viernes había resistido, pero en la misma semana se apuntaron (y me invitaron) mis hermanas y dos de mis mejores amigos sólo saben conversar entre ellos por teléfono sobre las puntuaciones de los juegos de Facebook, y otros dos amigos (que se conocen gracias a que ambos son comentaristas de este blog) no dejan de insistirme que me apunte.
Así que me apunté el viernes, y me pasé el sábado jugando.
No tiene nada demasiado especial: es un agregador social, como linkedin, myspace o microsoft live (antes microsoft spaces), sólo que totalmente orientado al ocio. Es decir, sin ninguna utilidad práctica más que para pasar el rato. Iba a decir «perder el tiempo», pero no quiero añadir connotaciones negativas al asunto, que perder el tiempo está muy bien siempre que no afecte a la productividad laboral o a las relaciones personales del mundo real: las de «cara a cara».
A primera vista pienso que el éxito de Facebook radica en un par de elementos. El primero es la baza de la adicción. Tomémoslo como un juego (o varios), a ver quién consigue encontrar a más amigos, quién consigue más regalos virtuales, quién deja, y a quién le dejan más mensajitos. Aparte están los juegos en sí, en los que compites directamente con tus amigos en a ver quién saca mayor puntuación.
El segundo elemento es la sorpresa. Gracias al éxito de Facebook encuentras apuntada a gente que nunca pensabas ni siquiera que tenía un ordenador, o a amigos perdidos de tu infancia y adolescencia.
Supongo que en pocos días perderá la gracia. Al menos más me vale que sea así, que ya tengo suficientemente abandonado este blog como para encima liarme con otras cosas.
Uñas y dientes me está costando no hacerme una cuenta. Este tipo de entradas no ayudan nada, jefe :-p
Agregado 🙂 Lo bueno que tiene es que si subes fotos a Flickr o vídeos a YouTube (incluso si simplemente los marcas como favoritos) o actualizas el blog, se ve en tu muro y así la gente que te lee sabe cuándo mirar. Que si los muy vagos usaran feeds no les haría falta, pero hay gente que ni a tortas, oiga.
Ahora lo que te falta es un twitter 😛
ahahahahahahaha home per fi!!!, ja falta menys gent!!!
🙂
xDDDDD
jijijijijiji
benvingut al mon del facbook
Yo por ahora sigo resistiéndome.
Será por tiempo que necesito ahora y poco que tengo, como para meterme ahí y empezar a enlazar gente… que entonces ya ni emprendo, ni me caso, ni nada… XDDDD
Me he sentido un poco aludida…
home cada en trobo cada cosa en el mon del facebook!!!, mireu be els vostres perfils.. m’he trobat algunes curiositats agradables!!!!!!! 😉
cada dia penso que son mes perilloses aquestes xarxes socials!!!
xDDDDDD
Lluís, quines són aquestes «curiositats agradables» que has trobat? Venint de tu em fa molta por…
ja les saps via facebook, pero no ho poso tot no en mola posar noms i cognoms!!!